وصيّت حضرت خديجه سلام الله علیها
حضرت خديجه سلام الله علیها سه سال قبل از هجرت بيمار شد. پيغمبر به عيادت وي رفت و فرمود: « اي خديجه! آيا مي داني كه خداوند تو را در بهشت نيز همسر من ساخته است؟! » آنگاه از خديجه دل جويي و تفقّد كرد و او را وعده بهشت داد و درجات عالي بهشت را به شكرانه خدمات او توصيف فرمود.
چون بيماري خديجه شدّت يافت، عرض كرد: يا رسول الله! چند وصيت دارم:
(( اوّل، من در حق تو كوتاهي كردم، مرا عفو كن. پيامبر فرمود: « هرگز از تو تقصيري نديدم و نهايت تلاش خود را به كار بردي. در خانه ام بسيار خسته شدي و اموالت را در راه خدا مصرف كردي. » عرض كرد: « يا رسول الله! وصيت دوم من اين است كه مواظب اين دختر باشيد و به فاطمه زهرا اشاره كرد. چون او بعد از من يتيم و غريب خواهد شد. پس مبادا كسي از زنان قريش به او آزار برساند. مبادا كسي به صورتش سيلي بزند. مبادا كسي بر او فرياد بكشد. مبادا كسي با او برخورد زننده اي داشته باشد. اما وصيت سوم را شرم مي كنم برايت بگويم. آن را به فاطمه مي كنم تا برايت بازگو كند. »
پس فاطمه را فراخواند و به وي فرمود: « نور چشمم! به پدرت رسول الله بگو: مادرم مي گويد: من از قبر در هراسم، از تو مي خواهم مرا در لباسي كه هنگام نزول وحي به تن داشتي، كفن كني. » )) پس فاطمه زهرا از اتاق بيرون آمد و مطلب را به پيامبر عرض كرد. پيامبر اكرم آن پيراهن را براي خديجه فرستاد و او بسيار خوشحال شد.
هنگام وفات حضرت خديجه، پيامبراكرم غسل و كفن وي را به عهده گرفت. ناگهان جبرئيل در حالي كه كفن از بهشت همراه داشت، نازل شد و عرض كرد: يا رسول الله! خداوند به تو سلام مي رساند و مي فرمايد: « ايشان اموالش را در راه ما صرف كرد و ما سزاوار تريم كه كفنش را به عهده بگريم. »
نظرات شما عزیزان:
